Twee koufronten op 1 dag

Gelukkig had ik vandaag een flexibele dag gepland, met twee overnachtingen na elkaar op dezelfde plek - La Grenotte vlak bij La Cure.
Verse sneeuw, een soort hagel, onweer als het front overkomt en veel wind.
De top van de Noirmont kreeg dus maar een kort bezoek. Er was trouwens toch geen zicht op de Alpen - heel even het meer van Genève.
Vroeg terug dus. De wind en de natte kou tijdens het onweer waren er teveel aan.

'S avonds in de gite kom ik Nathalie terug tegen. Zij heeft me 4 jaar geleden op een fantastische manier met de winterse Jura laten kennismaken en is hier opnieuw met een wandelgroep. Ik ben blij dat ik haar er voor kan bedanken en krijg een pak insidertips voor morgen. 

Hoefafrduk van een groot beest. Een hert ?

Afdaling van de Noirmont - in de verte la Dôle, het doel voor morgen

Raadsel van Risoux

Als wandelaar (met of zonder raquettes) kan je in winter en voorjaar maar in een heel klein stukje van het enorme Foret de Risoux. Omdat het een stiltegebied is mogen wandelaars maar een heel klein hoekje tussen Chalet Gaillard en Bois d'Amont doorkruisen. De rest is verboden : het wild en vooral de Grand Tetra (Auerhoen) heeft rust nodig. Van lawaai raakt ie gestresseerd en dan verbruikt ie zoveel reserves dat ie de winter niet overleefd.
Het grote raadsel: waarom zijn er in dit Foret de Risoux voor de langlaufers zo'n 80 km pistes, die elke nacht  geprepareerd worden door een zware machine met meer licht aan boord dan een podium van een popfestival ? En dan zijn er nog de vliegtuigen die naar Genève afdalen ? Maar blijkbaar zijn het de wandelaars die het voor die vogels verpesten?

Maar voor de Auerhoen hebben we wel iets over. Ik neem een route zo dicht mogelijk langs de zuidrand, buiten de Zone de Quiétude.

De rand van het Bois de Risoux, een eind langs het meer - Lac des Rousses - heerlijke middagpauze met zicht op het verijsde meer.
Na de middag trok ik terug het bos in. Alle hoekjes verkennen van het Fort de Risoux en dan zo ver mogelijk op de raquettes blijven stappen. Eigenlijk zijn ze alleen zinvol op afgelegen paadjes boven 1200 m.

Na Les Rousses (supermarkt - voor de rest niet veel interessants) trok ik naar mijn favoriete Gite in de Jura, La Grenotte. Ze kenden me nog.

Lac des Rousses. Op de achtergrond la Dôle

Lac des Rousses. In de verte Dent de Vaulion in Zwitserland

Fort de Risoux

Zich aanpassen aan een winter zonder sneeuw

Of beter een winter met heel weinig sneeuw.
Voor mij was het simpel: behalve een test van 10 min bleven de raquettes tussen Mouthe en Chalet Gaillard de hele tijd op de rugzak. Te weinig sneeuw ofwel keihard met een dun laagje plakspul - gewoon stappen ging dus lekkerder.
Rond Pré-Poncet en Chaux-Neuve zag ik hoe andere wintersporters er mee omgaan. Families die op langlaufpistes skiën die al een week dicht zijn. Skiën op 2-3 cm ijs, dan voorzichtig stappen over een stukje gras en opnieuw skiën. Precies met het gevoel van "laatste kans voor deze winter".

In Chaux-Neuve was er een wedstrijd met allemaal topskiërs. Een witte slang die door de bruingroene weitjes om het dorp kronkelt. Voor een deel met sneeuw die ze van elders hadden aangevoerd.

Hoogtepunt van de dag: eerst boven op de rotsrand raken boven La-Chapelle en die rotsrand dan een paar km van het ene naar het andere panoramapunt volgen. Links het woeste Bois de Risoux, rechts de bewoonde wereld. En de hele tijd een groepje raven volgen die met indrukwekkend vleugelgeluid voorbijsuizen.

De Chalet Gaillard is een heerlijk rustieke afgelegen berghut. Geen Wi-Fi, geen telefoon en (wegens watertekort) nu even geen douche. Maar wat een sfeer! En halfvol. Zo heb ik het het liefste. Een koppel en een groepje langlaufers die al een half uur luid zuchtend hun stretchings doen. Benieuwd wat dat zal geven.
Het tafelgesprek ging over... wat dacht je... hoe de hoge Jura verder moet zonder GTJ (Grande Traversée du Jura, een langlaufwedstrijd over 160 km). Dat wordt een langzaam en pijnlijk afscheidsproces zoals de Friezen hebben moeten doen met hun Elfstedentocht.

Mouthe

Champvents

Rendieren in de Parc Polaire

De twee meren bij La Chapelle

Monument voor de life-lijn die in 1940-45 joodse vluchtelingen smokkelde naar Zwitserland

Mont d'Or - Mont Blanc

Het hoogtepunt van de dag was meteen al 's morgens. Direct na de Refuge de Morond is de 2,5 km lange wandeling naar de Mont d'Or één aaneenschakeling van spectaculaire vergezichten. De verticale kalkwanden en de Alpen in de verte zijn de sterren.
In de afdaling doe ik voor het eerst de raquettes aan. Op de hellingen die wat in de schaduw liggen komen ze nog goed van pas. In de namiddag is het weer dragen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet genoten heb. Het parcours van de GR5 is heel gevarieerd, met stukjes bos, open weiland, een paar oude wegen met kaphagen en stenen muurtjes.
Vóór Mouthe gaan we natuurlijk langs de bron van de Doubs. Die heeft er dan al 10-15 km ondergronds opzitten.
De Romeinse noemden de Doubs de Dubius. Volgens de legende omdat de rivier een dubieuse twijfelaar is die niet kan besluiten of ie de Jura richting Rijn of richting Rhone wil verlaten. De naam komt van het Keltisch Dub - gekleurde rivier.

Overnachting in La Chaumière. Een kleine Gite d'étappe van een koppel uit de Franse Ardennen dat het werk in het Waalse staal ruilde voor een ander grensgeval. Hier zitten we immers vlak bij Zwitserland. Het gesprek bij het avondeten ging over grensarbeiders, verschillen in werkethiek, hoe moeilijk het is om een een landelijk dorp aanvaard te worden ipv als een bedreiging over te komen... Moeilijke thema's bij een fantastische maaltijd in een heel gezellige sfeer. 

Vnaop Mont d'Or terugkijken naar de Morond

Source du Doubs

Mmm wat een mooie start

De TGV is toch een gerief. Sneller, veel relaxer en vooral ook goedkoper dan de auto bracht die me naar Frasne waar een bus klaarstaat om je in het ski- of wandelgebied naar keuze te droppen.

Ik koos voor een start in Malbuison. Opwarmen langs zo'n typisch langgerekt Jura-meer, het Lac de Saint-Point. En natuurlijk ook langs La Source Bleu waar een rivier uit een peilloos diepe grot stroomt. In de bossen richting Metabief lag er gelukkig hier en daar nog wat sneeuw. Dat dorp werd snel doorkruist. Veel te druk, veel te toeristisch. Het einddoel was de Montrond waar een heuse berghut me opwacht. De laatste 2 km waren in het donker (zó snel was die TGV nu ook weer niet hé). Spannend op het einde want dan waren er ook wat mistbanken. De GPS bewees wat ie waard is.

Superrustig in de hut. Alleen een sympathiek koppel. Enig minpuntje : Eerst moesten de pisten-bullies met hun lawaai en hun overdaad aan licht nog de skipistes op de Montrond prepareren.
Maar dus nu: heerlijke rust!

Lac de saint-Point

Het kan vriezen - het kan dooien

Het krokusverlof lokt me richting sneeuw. Als solo-trekker kies ik dan voor gebieden met weinig lawine-risico's. De Jura is door de vlotte bereikbaarheid met de TGV en het uitgebreide netwerk van gîtes en hutten ideaal. Maar het is er nu al een paar weken heel erg warm. Ik wil starten in de buurt van Mouthe "het Siberië van Frankrijk" en het is daar nu 5 à 8°C. Global Warming ?
Sneeuwraquetten aan de voet of aan de rugzak : we zien wel. Het belangrijkste is een week genieten van het stappen en de rust. Veel sneeuw : perfecte sneeuwpret. Weinig sneeuw : de Jura voor mij alleen want de langlaufers blijven netjes thuis.